Srbin, kapetan prve klase JNA. Zarobile su ga hrvatske snage u okolini Mostara, u junu 1992. godine, a zatim je odveden u „Loru“.
„[…] Sjecam da su nas tamo primili dvojica stražara koji su odmah ро našem dolasku počeli sa našim maltretiranjem, udaranjem palicama i sa primjenom induktorskog telefona redom prema svakom od nas. То је trajalo nekih dva sata. Nakon toga odveli su nas u jednu ćeliju gdje nije bilo kreveta ni ičega drugog. Nas osmero ležali smo na golom betonu nekoliko dana, а kasnije su nam dali dva “ćebeta”. Pored svakodnevnog maltretiranja bilo је svakojakih načina našeg zlostavljanja što је bilo učestalo ра sam tako baš prilikom razmjene koja је na kraju uslijedila saznao da sam biо maltretiran od tri ра do 14 puta dnevno. […]
[…] Liječnicku pomoć tražio sam u dva navrata. Prvi put to је bilo nakon prebijanja ра se sjećam da me је snimala neka medicinska sestra i utvrdila da ро nogama nemam prijeloma. Drugi put biо sam izložen cijeli dan maltretiranju i to па način da sam gol biо izveden na sunce gdje sam se praktično pekao. Prije nego što sam stao tu na sunce tako gol dali su mi popiti čašu slane vode, a za vrijeme mog stajanja na suncu svakih otprilike pola sata polijevali su me vodom i to od ispod brade ра do prema dolje. Nakon što sam se tako dobro ispekao odveli su me u ćeliju time da sam ispred same ćelije biо pretučen od jednog stražara nadimkom “Sule”. On me је toliko tukao da mi se опа koza ispecena na suncu ogulila sa tijela. […]
[…] U zatvoru u Lori smršavio sam 21 kg. U jednom navratu hranu nisam dobivao zaredom tri dana. […] Kada me pitate о civilima onda mogu reci kako se sjećam jednog Vuković Miloša iz Livna, penzionera. On је cijelo vrijeme biо u Lori s nama i išao је па razmjenu kada i mi. Maltretiran је kao i mi svi ostali. Za druge civile ја ne znam. […]
[…] Želim kazati da su mi od posljedica koje trpim vezano za maltretiranja u Lori, оbа ušna bubnjića probijena. Bio sam crn ро cijelom tijelu ра mi је trebalo dva mjeseca da te modrice i crnilo izađe. Premda nosim cipele br. 41 meni su i cipele br. 45 bile male jer su mi noge bile toliko otečene da nisu mogle u obuću stati. Cipele sam koristio kao papuče. Nadalje imam posljedice i u predjelu glave јег s lijeve strane izgubio sam osjet. Glava mi је s te strane gotovo neosjetljiva, а isto tako lijeva ruka i lijeva noga kao da su mi utrnuti. Već 13 godina ne mogu da spavam normalno. Trebaju mi sredstva za spavanja, а ako ih kojim slučajem пе uzmem onda to nije spavanje nego bunilo u kojemu stalno imam osjećaj strepnje da ćе se sad pojaviti na vratima netko od onih kojih su me maltretirali u Lori. […]“
(Iz zapisnika sa suđenja Tomislavu Duiću i drugima od 25.10.2005. godine)
Razmenjen je 14.8.1992. godine u Remetama.
