U mestu Batković, udaljenom 12 kilometara od Bijeljine, civilne i vojne vlasti Republike Srpske su u hangarima poljoprivrednog preduzeća formirale zatočenički objekat za bosanske Muslimane i Hrvate. Logor „Batković“ funkcionisao je od 17.6.1992. do početka 1996. godine. Osnovan je naređenjem Glavnog Štaba VRS, koje je izvršila komanda Istočnobosanskog korpusa. Za komandanta je postavljen pukovnik Momčilo Despot, a njegovu funkciju je u avgustu 1992. godine preuzeo pukovnik Velibor Stojanović.

Kroz logor je prošlo između 2.000 i 3.000 ljudi. Prvu grupu zatočenika su činili  Muslimani, nakon čega su dovedeni i Hrvati. Zatočenici su bili iz različitih opština – Kalesije, Brčkog, Ključa, Lopara, Rogatice, Sanskog Mosta, Sokoca, Ugljevika, Vlasenice, Živinica i Zvornika. Jedan deo je doveden iz drugih zatočeničkih objekata, poput logora „Sušica“ i logora „Manjača“. Tokom 1995. godine dovedeni su Muslimani iz Karakaja i Srebrenice, među kojima je bilo starijih osoba i dece.

Logor se sastojao od tri osmatračnice i dva hangara veličine približno 50 sa 30 metara u kojima je bilo zatočeno do 1.400 ljudi. Još 200 ljudi je bilo zatočeno u vojnom šatoru podignutom u krugu logora. U jednom hangaru su bili stariji, maloletnici, bivši vojnici JNA i ljudi iz sela koja nisu pružali otpor u borbama, dok su u drugom hangaru bili Muslimani iz sela koja su pružala otpor VRS.  Logor je bio opasan bodljikavom žicom.

Zatočenici nisu dobijali dovoljno hrane i vode. Četvorica ili petorica starijih zatočenika je umrlo od izgladnjivanja ili iscrpljenosti. Vojnici VRS su dolazili u hangare i tukli zatočenike. Ako bi na frontu bio ubijen neki srpski vojnik, vojnici bi se svetili na zatočenicima. Udarali su ih različitim predmetima. Alija Gušalić je tučen lancima i drškom sekire. Terali su ih i da se međusobno udaraju. Od juna 1992. do juna 1995. godine, u logoru „Batković“ ubijeno je najmanje šest muškaraca među kojima su Zulfo Hadžiomerović, Husein Čurtić, Ferid Zečević i Mehmed Hodžić.

Neki od zatočenika, među kojima i Mirsad Kuralić, optuživani su da su „ekstremisti“ ili „Alijini specijalci“ i premlaćivani najmanje tri puta dnevno. Terali su ih da se međusobno tuku, obarali ih mlazom iz vatrogasnog šmrka i prisiljavali da polno opšte jedni s drugima pred drugim zatočenicima. Neki od njih su preminuli od posledica premlaćivanja.

Odvođeni su na rad u fabrike i na liniju fronta. Svakodnevno su obavljali fizičke poslove, uključujući kopanje rovova, razminiranje i nošenje municije na liniji fronta, kao i pokopavanje leševa.

Razmena zatočenika je vršena u grupama od po 50 do 100 ljudi i počela je u avgustu 1992. godine.

Logor „Batković“ je raspušten početkom 1996. godine, nekoliko meseci od potpisivanja Dejtonskog sporazuma.